"Waarom vertelde je dat nu niet vroeger"
Mijn ouders kozen ervoor om ons (mijn broer en ik) een opvoeding te geven die anders was dan de anderen.
Hoewel mijn mama twee broers ter wereld had gebracht, hadden we thuis ook een keukentje, een pop en een rok in de verkleedkoffer...
Al vroeg hadden ze me het begrip "homo" uitgelegd. Waarschijnlijk hadden ze snel door dat er wel zo eentje in hun huis zat.
Later, toen ik vertelde dat ik het niet fijn vond om op school nageroepen te worden als "jeanet" of wat nog allemaal, vertelden ze dat ik me het niet hoefde aan te trekken. Het hoefde niet te betekenen dat ik homo was. Maar, zeiden ze, het kan natuurlijk iedereen overkomen. Iedereen kan holebi zijn. Dat is gewoon zo. Dus het kon zijn dat ik homo was.
Oh wat was ik kwaad. Konden ze me nu niet gewoon geruststellen en zeggen dat alles wel goed kwam? Dat al wie "jeanet" riep een loser was en dat ze zo dom waren als een achterdeur?
Op die ene dag, toen ik in de bus op terugreis van een CM-kamp naar Italië zat, vertelde ik een vriendin dat ik "misschien homo was". Ik dacht: "Beter een vriendin verliezen, die dan stom is dat ze het niet accepteert, dan mijn ouders verliezen die de enige zijn in mijn leven." Vrienden kon ik altijd wel maken, maar ouders niet. Zij reageerde zo positief, dat ik de moed kreeg om het te vertellen tegen mijn ouders.
Ondertussen had ik zelfs al een lief (dat wisten mijn ouders natuurlijk al lang, ook al had ik het niet gezegd. Ouders weten meestal alles) Ik raapte al mijn moed bijeen en zei "Ik heb een lief en 't is een jongen."
Ik weet nog hoe rustig mijn ouders reageerden. Geschrokken? Niet echt. Een van de eerste dingen die ze zeiden: "En dat zeg je nu pas? Waarom zei je dat nou niet vroeger, we konden je steunen en helpen."
Ik heb de beste ouders ooit. Merci lieve papa en mama.