"Twintig jaar geleden, het litteken blijft"
"Als je zo bent, pleeg ik zelfmoord !" Mijn moeder en ik voelden allebei aan dat het woord gezegd moest worden. Deze banbliksem deed me helemaal verkrampen. Ik kon het haar onmogelijk nog vertellen.
Op een avond heb ik mijn spullen gepakt. Alsof ik voorgoed wegging. Het weinige geld dat ik had, mijn diploma's, wat foto's en kleren. Ik legde een briefje op tafel. Ik vertelde dat ik verliefd was op mijn beste vriend en al een jaar met hem samen was. Het woord "homo" kreeg ik ook hier niet op papier. En daar vertrok ik. Niet wetend waarheen. Hoe dit verder moest.
Ik belandde bij een goeie vriend. Zijn ouders namen me op als hun zoon en ik wachtte op wat komen ging. De modelzoon die van huis wegloopt. Daar ligt geen draaiboek voor klaar.
En toen kwam de telefoon. Een radeloze moeder aan de lijn. Dat ze vreselijk ongerust waren. Waarom ik hen dat had aangedaan? Of ik niet naar huis kon komen ? Toen zaten we daar weer in de living. Een paar dagen na de zelfmoordkreet. Nu met tranen en gesnik. Maar weer zonder woorden.
Twintig jaar later zijn de wonden geheeld, maar het litteken blijft. Warme liefde, dat wel, maar nog steeds een stil verdriet.
Philippe