"Legde mezelf seksuele schizofrenie op"
Ik heb nog maar pas m'n outing achter de rug (deze zomervakantie), dus alles zit nog zeer vers in het geheugen en zal er hoogstwaarschijnlijk nooit meer uit verdwijnen. Jezelf outen als homo is een gebeurtenis die je nooit meer kan/zal vergeten. De emotionele waarde ervan is niet te overschatten.
Het lijkt me best even te schetsen wie ik ben. Ik ben een 20-jarige student die net uit de kast is gekomen bij de meeste van m'n vrienden en familie. Ik heb me als het ware uit de kast moeten beuken, maar het is me uiteindelijk toch gelukt. Hoe, lees je hieronder.
Ik wist al van toen ik in het eerst middelbaar zat, dat ik homo was. Weten is eigenlijk niet het juiste woord. Ik wist wel dat ik niet voor de meisjes was, maar toch besefte ik niet volledig dat ik voor de jongens, en dus homo was (het is moeilijk uit te leggen of op de juiste manier te formuleren).
Heel mijn secundaire loopbaan heb ik dat eigenlijk niet ten volle beseft en was ik er eigenlijk ook totaal niet mee bezig. Liefjes waren niet aan mij besteed. Misschien bewust, dat weet ik eigenlijk zelf niet.
Pas toen ik ging voortstuderen, realiseerde ik me voor het eerst echt dat ik homo was. Die gedachte kon ik niet aanvaarden en daardoor voelde ik me niet 100% gelukkig. Het vrat aan me, maar ik besefte dat niet. Ik wist wel dat ik het ooit zou moeten zeggen, maar dat moment stelde ik liever uit dan het dan toch maar te doen.
Vele malen heb ik geprobeerd om het tegen iemand te zeggen. Telkens raapte ik alle moed bijeen, maar telkens overwon mijn uitstelgedrag het van mijn eerlijkheid. Tientallen, misschien wel honderden, pogingen heb ik ondernomen, maar telkens kwam ik mezelf weer tegen.
Het is eind september 2010; ik ga na de herexamens op reis met een vriend, om nog een tiental dagen te kunnen genieten van de zon en om onze batterijen terug op te laden. Dit was het ideale moment om het voor het eerst te zeggen. We waren helemaal alleen in een vreemde omgeving en niemand die ons stoorde. Het was ook een opportuniteit om eens alles op een rijtje te zetten. Ik stelde mezelf de vraag: "Met wat ben ik eigenlijk bezig?".
Dat zette me aan om het dan toch te zeggen. Het lukte me uiteindelijk op de voorlaatste dag van de vakantie. De reactie op m'n coming out was eerst verrast, maar zeer positief. Hij had het niet zien aankomen, maar voor hem maakte het geen verschil of ik nu homo of hetero was. Dat was een hele opluchting. Het aanvaarden ging al een stukje makkelijker.
Na de reis gingen er enkele maanden voorbij zonder het nog aan iemand anders te vertellen. Een tijdje stelde ik me ook de vraag of ik er goed aan gedaan had om het te vertellen. Maar het antwoord op die vraag is zonder twijfel JA, dat besef ik nu. Tijdens die maanden na de vakantie had ik opnieuw vele pogingen achter de rug. Blijkbaar ging het toch niet zo gemakkelijk.
Begin 2011 heb ik dan toch de moed gevonden om het te vertellen aan m'n beste vrienden en vriendinnen. Die hebben me ontzettend gesteund en dat deed heel veel deugd. Nu een aantal mensen het wisten, voelde ik me meer en meer op m'n gemak en schaamde ik me steeds minder om wat/wie ik was.
Het tegen je vrienden vertellen is nog redelijk "gemakkelijk", als je het vergelijkt met het te moeten vertellen tegen je ouders, broers en zussen. Ook hier had ik al ontelbare pogingen achter de rug. Het vertellen tegen mn ouders voelde aan alsof ik een moord moest bekennen, ik vreesde dat ik hen zou kwetsen.
Ik heb dan maar voor de makkelijkste oplossing gekozen. Ik heb een brief geschreven waarin ik mijn situatie haarfijn uitlegde. Die brief schreef ik net voor ik vertrok naar Tomorrowland (3-daags festival). De vrijdagochtend op de camping heb ik dan een sms gestuurd naar m'n ouders met de melding dat er een brief lag in mijn kamer. Zo hadden zowel mijn ouders als ikzelf even de tijd om te leren leven met de gedachte dat ik homo was. Het was misschien een beetje laf, maar voor mij het de enige oplossing.
Als ik het zelf had moeten vertellen aan m'n ouders, dan zou ik dat nooit kunnen gekund. De vreselijke stilte achteraf en hun blikken schrikten me zodanig af. Uiteindelijk bracht de brief redding, en ik heb er zeker geen spijt van gehad. M'n ouders en broers waren natuurlijk wel verrast maar uiteindelijk hadden ze er respect voor en aanvaarden ze me zoals ik ben.
Zelfs vorig weekend nog heb ik tegen een erg goede vriend gezegd dat ik homo ben. Wat vooraf ging was wel hilarisch. Het gebeurde op een fuif met 2 jeugdvrienden. Eén ervan wist al dat ik homo was. Net voor ik het wou vertellen aan de andere hadden we een braadworst besteld. Ik had dus een braadworst in de hand, toen de ene zei dat het me precies smaakte. M'n andere vriend (die het nog niet wist) antwoordde droog "ja, geef hem een worst en hij is content".
Op dat moment keek ik naar de andere vriend die het wel al wist, we zagen er direct de humor van in en begonnen beiden hard te lachen. De andere had natuurlijk niet door waarom. Daarop heb ik hem verteld dat ik homo was. Ook hij was verrast, maar reageerde positief. Het was een grappig moment dat ik zeker nooit meer zal vergeten.
Ik heb me voorgenomen om het persoonlijk te zeggen tegen alle mensen die ik erg graag heb. Sowieso is het onmogelijk om het zelf tegen iedereen te gaan zeggen. Ik reken er dus op dat het nieuws zich wel snel zal verspreiden.
Tot nu toe waren alle reacties positief en dat doet enorm veel deugd! Sommigen vonden dat zelfs sjiek, een homovriend te hebben. Ik kreeg veel respect omdat ik het hen zelf heb gezegd, en daarom ben ik blij want later zou ik het mij beklagen dat ik het niet persoonlijk heb gezegd tegen de mensen die ik graag zie. Zowat iedereen weet het nu en dat voelt goed. Ik voel me bevrijd en opgelucht. Een hele last is van m'n schouders gevallen.
Die periode voor ik het de allereerste keer vertelde, was zeker niet aangenaam te noemen. Het steeds ontkennen of denken dat het wel zou overgaan, waren de overheersende gedachten. Maar uiteraard gaat het niet over en ontkennen heeft ook al geen zin. Hoe meer je dat probeert, hoe slechter, hoe depressiever je je zal voelen.
Het beste is om het zo snel mogelijk proberen te aanvaarden en het te vertellen aan je dierbaren. Hier zat nu net mijn probleem, ik wilde geen homo zijn en wilde niet die sticker opgekleefd krijgen van "jeanet". Ik werd kwaad op mezelf en gaf mezelf steeds de schuld. Daarom bleef ik het maar ontkennen.
Ik legde mezelf een soort van seksuele schizofrenie op. Ik bedoel dat ik me anders voordeed dan ik eigenlijk was, enkel en alleen maar omdat ik "andere interesses had". Dit kon ik niet lang volhouden en uiteindelijk kon ik die strijd toch niet winnen.
Voor mensen die nog in de kast zitten geef ik deze tip mee: hoe moeilijk je het ook hebt met je geaardheid, het is totaal niet nodig. Het aanvaarden is natuurlijk een proces die je zelf moet doormaken, maar uit mijn ervaring heb ik geleerd dat de beste manier om het te aanvaarden is door het te vertellen tegen iedereen die je graag ziet. Hoe meer mensen het weten, hoe meer je het zult aanvaarden. Ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik dacht dat ook maar het is wel DE beste manier.
Het is absoluut geen schande als je het niet durft, dat is volkomen normaal! Indien je het er nog veel te moeilijk mee hebt, vertel het dan eerst tegen je beste vriend/vriendin waaraan je de meeste steun hebt. Die steun is belangrijk om de volgende stap te zetten. Wetende dat je beste vriend(in) je volop steunt, maakt het al significant gemakkelijker. Hoe meer mensen het weten, hoe gemakkelijker het zal gaan en hoe meer je het zelf zal aanvaarden. Uit de kast komen werkt zeer bevrijdend, je zit niet meer gevangen in een andere persoonlijkheid.
x