"We hebben te lang gewacht om hulp te vragen"

Het VDAB-kantoor naast het station in Leuven kreeg Mike Chambers al verschillende keren over de vloer, maar kon hem tot nog toe niet helpen. De 56-jarige Brit kwam 14 jaar geleden naar ons land om te werken voor een Amerikaans bedrijf. Hij had een topjob als informaticus en verdiende jaarlijks meer dan 100.000 euro netto.

Nu is hij al geruime tijd werkloos en verbitterd. “Eenzaamheid en isolatie vormen een groot probleem voor expats die, zoals ik, hier geen familie hebben.” Terug naar Groot-Brittannië wil hij niet. “Ik ben teruggegaan, maar na meer dan twee jaar in het buitenland voelde ik me er plots een vreemde. Misschien was het omdat ik ouder geworden was of omdat ik intussen een mooie loopbaan achter de rug had en dus niet meer dezelfde persoon was? Ik wou absoluut niet meer terug naar mijn oude, saaie leven in Birmingham.”

“Mijn vriendin wou niet mee naar België. Toen ik na meer dan twee jaar naar Groot-Brittannië terugkeerde, had zij een ander”, vertelt Mike verbitterd. Maar ook hij had intussen in ons land een nieuwe vriendenkring opgebouwd en wou graag in België blijven. Hij werkte kort bij Toyota. Zijn laatste job was bij de bank KBC. Maar toen KBC in Brussel en Leuven kantoren sloot, was hij opnieuw zijn werk kwijt. “Toen begon de nachtmerrie.”

Na een tijdje was zijn spaargeld op en een nieuwe job bleef uit. Maar het ergste vond hij nog de bureaucratie. “Voor een expat is het nog moeilijker dan voor een Belg om daarin zijn weg te vinden. Ik moest zes verschillende overheden doorlopen. Sommigen vroegen om de papieren in het Nederlands in te vullen, bij anderen moest het dan weer in het Frans”, legt Mike uit.

Het duurde lang vooraleer hij om hulp vroeg. Hij had de onderkant van de maatschappij bereikt en de bureaucratie was hem al lang boven het hoofd gegroeid. Een sociaal werker helpt hem nu met de vele, nog onbeantwoorde brieven van de overheid. Eén keer in de week volgt Mike Nederlandse les. Zijn appartement deelt hij al lang met een andere Brit die in dezelfde situatie zit. “We hebben te lang gewacht om hulp te vragen. Omdat we expats zijn, dachten we dat we de problemen zelf wel aankonden.”

Ook Adina Dumitrescu kwam bijna zes jaar geleden met grote verwachtingen vanuit Roemenië naar ons land, maar ook voor haar draaide het anders uit.

De 31-jarige had snel een contract en een werkvergunning op zak. “In het begin was het zo gemakkelijk”, zegt ze. Adina werkte voor een Nederlands headhuntersbureau, voor een consultancybedrijf maar ook voor Belgische bedrijven. Nu is ze werkloos. Haar rekeningen betaalt ze met haar spaargeld of met geld dat haar ouders haar sturen.

Anders dan de Brit Mike is Adina jonger en ze spreekt tenminste een van de landstalen vlot. Behalve Frans spreekt ze ook een beetje Nederlands. Tijdens het interview met flanderninfo.be drukt ze zich wel uit in het Engels. Net zoals Mike is Adina hoogopgeleid en toch vindt ze heel moeilijk een nieuwe job.

Naar Roemenië wil Adina liever niet terugkeren. Ze houdt van het leven als “wereldburger” in Brussel en ze is het gewoon geraakt om in het buitenland te wonen.

Dat ze al meer dan drie maanden werkzoekend is, heeft volgens haar te maken met de eisen die de ondernemingen in ons land stellen. Die stellen namelijk de kennis van het Nederlands voorop. En Mike is overtuigd: “Veel internationale ondernemingen verlaten Europa en willen hier geen mensen meer in dienst nemen. Dat geldt overigens net zo voor Britse bedrijven. (…) Voor veel jobs hier moet je tweetalig zijn. Dat is hun manier om te zeggen dat ze liever Belgen willen.”

Mike en Adina hopen nochtans gauw een nieuwe job te vinden. Tot het zover is, gaat Mike geregeld bij de Leuvense VDAB langs. Allebei informeren ze zich over hun verdere werkkansen in België via expatwebsites en sociale media.

Veel expats zoals Mike zoeken hulp bij expatwebsites, zoals People to People International, InterNations of ExpatClubBrussels of bij een Engelstalige jobwebsite, zoals www.monster.be.