"De andere marathon" in Bethlehem
Die wordt sinds vorig jaar in Bethlehem gelopen. Het is de tweede editie van een wedstrijd die jaarlijks moet plaatsvinden. Tijdens de eerste editie vorig jaar hebben zo’n 650 lopers deelgenomen. Peanuts in vergelijking met de Jeruzalem marathon, die vorige maand werd gelopen en waar er 25.000 deelnemers waren.
De Palestijnse marathon is dan ook van een heel ander kaliber. Hier is lopen een politiek statement eerder dan een sportieve verwezenlijking.
Tot aan het checkpoint en terug
Mijn outfit ziet er lichtjes anders uit dan wanneer ik train in West-Jeruzalem. Geen kort loopbroekje, geen topje, maar een legging en een oversized shirt met korte mouwen. Sexy is anders en het is bovendien vreselijk warm.
De organisatoren van de marathon vragen op hun overigens zeer goed ogende site nadrukkelijk om respect te tonen voor de inwoners van Bethlehem. We lopen namelijk dwars door de stad, omdat er geen andere weg is. Dwars door de stad en dwars door twee Palestijnse vluchtelingenkampen. Ik zei het al: dit is een marathon van een ander kaliber.
Right to movement
Ook in Palestina heeft de loopmicrobe heel wat mensen besmet, alleen heb je hier niet zo veel mogelijkheden om te lopen, want je kan nergens naartoe.
In Bethlehem bijvoorbeeld moet je binnen de muren van de ommuurde stad blijven. Probeer op die manier maar eens een parcours 42,2 kilometer te vinden. We lopen tot aan het checkpoint en moeten dan rechtsomkeer maken en onderweg worden er nog allerlei rondjes en lussen ingelast om toch maar aan het juiste aantal kilometers te geraken.
Een echte marathonloper laat dit soort wedstrijd liever links liggen. Wat meteen duidelijk maakt waar het op staat. Dit is één van de vele harde realiteiten, waar het Palestijnse volk dagelijks mee geconfronteerd wordt. Opgesloten zitten en alleen per hoge uitzondering de toestemming krijgen om zich te verplaatsen. Nochtans een basisrecht.
Van Gaza naar Bethlehem
Nader al-Masri’s, een Palestijns olympisch marathonloper wilde graag meedoen, maar kreeg geen toestemming van de Israëlische autoriteiten om via Israël naar Bethlehem te reizen. En ook hier is er geen andere weg!
Zo’n toestemming krijg je alleen maar als je dringende medische hulp nodig hebt of als je ergens verwacht wordt, bijvoorbeeld op een conferentie georganiseerd door de Palestijnse Autoriteit. Als Palestijn moet je sowieso altijd een aanvraag indienen en je loopt heel vaak het risico neen als antwoord te krijgen.
En als je dan toch toestemming krijgt dan is het nog niet zeker of je kan reizen, want zo’n toestemming kan altijd worden ingetrokken. Nader al-Masri mocht in 2008 wel naar Peking, maar de marathon van Palestina zal hij aan zich moeten laten voorbij gaan, ondanks de inspanning van Gisha, een Israëlische ngo.
De marathon van de internationals
De Bethlehem marathon was al van bij de eerste editie een must voor elke rechtgeaarde international. Het is een ongeschreven afspraak onder de expats dat je de marathon van Jeruzalem niet loopt (omwille van de normalisering) en dat je je volop concentreert op die van Bethlehem.
Je mag hem zelfs wandelen. Hoofdzaak is: deelnemen! Naast expats zijn er ook heel wat toeristen die deelnemen en een aantal mensen dat zelfs speciaal voor de Palestijnse marathon naar hier komt afgezakt . Er nemen dit jaar 3.200 lopers deel: 700 internationals en 2.500 Palestijnen vanuit verschillende plekken op de Westelijke Jordaanoever. Dat zijn bijna 5 keer zoveel deelnemers als vorig jaar. Het concept slaat duidelijk aan.
Feest
De sfeer is uitgelaten. Voor heel wat Palestijnse jongeren is dit een feest. Tijdens de warm-up voor de wedstrijd wordt overal in kleine kringetjes de traditionele Dabke gedanst.
Iedereen heeft een glimlach op zijn gezicht. Al is niet iedereen even goed voorbereid op de wedstrijd. Het aantal lopers dat al na 2 km gewoon wandelt is groot, maar dat kan de sfeer niet bederven. De straten van Bethlehem zijn ook niet echt verkeersvrij gemaakt. Hier en daar probeert een taxi of een vrachtwagen zich door de lopers te wurmen. Het is een vreemd gezicht, maar zo belangrijk is het allemaal niet. Ik zei het al: dit is ‘de andere marathon’ en ik vind hem in alle eerlijkheid veel leuker dan de ‘echte’ marathon. Hier weet ik waarom ik loop en hoe belangrijk het is om vrij te kunnen bewegen.