Sinclair: "Nooit geloofd dat DSK die vrouw heeft aangerand"

Heel Frankrijk zat gisteravond in spanning voor de buis om geen woord te missen van de getuigenis van Anne Sinclair. In mei 2011 stortte haar wereld samen met die van haar toenmalige echtgenoot Dominique Strauss-Kahn (DSK) helemaal in toen een kamermeisje in New York beweerde dat de topman van het IMF haar in zijn hotelkamer had aangerand. De makers van het programma "Un jour, un destin" vonden Sinclair voor het eerst bereid over die periode te spreken.

"De hemel viel op mijn hoofd", zei ze. "Het was een enorme ervaring. Ik begreep als snel dat deze zaak op grote schaal emoties en interesses opwekte en de politiek en het lot zou beïnvloeden. Het was gigantesque. Soms vroeg ik me af of ik de gebeurtenissen wel echt beleefde, dan wel of ik niet gewoon middenin een nachtmerrie zat."

"Ik zag mijn toenmalige echtgenoot met ijzers aan zijn voeten geboeid. Later zaten we in een residentie opgesloten met 200 journalisten buiten voor de deur die ons elke dag in de val probeerden te lokken."

"Alles en iedereen was gewelddadig, de pers inbegrepen. Niet eens de boulevardpers, die ontging me grotendeels. Maar ook gewone journalisten hebben me verrast door hun onverschrokkenheid, hun psychologiserende commentaren, hun lust naar scabreuze details. Ze probeerden een roman te schrijven, alsof het bestaande verhaal niet volstond. Net dat vond ik gewelddadig."

Dat DSK het kamermeisje effectief heeft aangerand, weigert Sinclair tot op vandaag te geloven. "Ik heb het nooit geloofd, ik geloof het niet en ik weet zeker dat het niet is gebeurd. Dat is ook de overtuiging van de procureur van New York."

Toch zou de affaire later tot de breuk tussen DSK en Sinclair leiden, te meer omdat in de nasleep heel wat details bekend raakten over het soms liederlijke gedrag van DSK. "Toen ik met Dominique trouwde, wist ik dat het een charmeur was, een verleider. Dat wist ik. Daarna waren er vaak geruchten, maar dat was om hem te beschadigen. Dus ik negeerde ze. Ik had wel eens twijfels. Dan vroeg ik hem om opheldering, maar altijd wist hij me te overtuigen dat er niks aan de hand was."

"Geloof het of geloof het niet, maar ik wist niks van zijn buitenechtelijke activiteiten. Waarschijnlijk wou ik het niet weten en wou ik het niet zien. Het ligt niet in mijn aard ernaar te zoeken, ik heb vertrouwen. Ik vertrouwde hem. We waren een koppel, we vormden een gezin."

"Na onze scheiding heb ik een regenboog aan emoties beleefd. Die liggen nu achter mij. Mijn privéleven is eindelijk opnieuw privé geworden."