Events, events, events

Tv als ontbijt. Het is een kwade gewoonte waarvan ik tijdens mijn ochtenden in de Verenigde Staten nog meer dan anders geniet. Vanaf zes uur 's ochtends kan je hier op alle zenders al analyses krijgen van een banale verkeersopstopping, een verdwaalde wolkenband boven de stad of de politieke situatie zoals die zich overdag zou moeten ontwikkelen. Fascinerend en heel wat interessanter dan de herhalingen van een laat journaal of de landschapsbeelden die wij in België kennen.

Het is me trouwens een raadsel waarom het meestal vrouwen zijn die me 's ochtends het nieuws mogen brengen. Misschien heeft één of andere kijkersstudie aangetoond dat hun stem meer past bij het ontwaken, I don't know.

In elk geval klonken de bevallige nieuwslezeressen van CNN, CBS en FOX vanmorgen allesbehalve rustgevend. De cool was weg want in Libië hadden enkele extremisten de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens en drie andere Amerikaanse ambassade-leden gedood. Toeval of niet, juist op de verjaardag van 9/11.

Het nieuws, maar vooral de symbolische betekenis van de actie, drong langzaam tot me door terwijl ik in de nazomerzon naar C-street wandelde. In C-street had ik op het US Department of State, zeg maar het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, een afspraak met enkele directeurs die de relaties met Europa behartigen.

Ik was nog maar net de cascade van security-maatregelen gepasseerd of mijn gastheer vroeg me of ik mee wou komen naar de centrale binnentuin voor een niet-alledaags event : een bezoek van de president van de Verenigde Staten aan het Department.

Totaal verrast sta ik plotseling op twintig meter van president Obama en Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, rond mij drommen zo'n achthonderd personeelsleden van State Department samen. Obama komt op eigen initiatief en onvoorbereid zijn medeleven betuigen aan de dienst waarvan de overleden ambassadeur deel uitmaakte.

De manier waarop Obama over Chris Stevens en de andere slachtoffers spreekt, maakt meteen duidelijk waarom hij zo'n groot redenaar is. Hij weet wat de gelegenheid vereist en wie zijn publiek is. Voor het eerst hoor ik live hoe woorden die misschien op het eerste gezicht weinig kunnen betekenen, er toch toe doen.

Op 10 minuten tijd slaagt Obama erin om mij de ambassadeur levendig voor te stellen als een plichtbewuste, energieke persoonlijkheid. De president spreekt niet over zijn ambassadeur, maar over Chris 'die sommigen hier verzameld nog beter kennen'.

Van het overlijden van zijn ambassadeur vloeit zijn speech over naar een oproep om zijn werk en geestdrift niet te vergeten. 'Zijn dood toont aan hoe belangrijk, maar ook hoe gevaarlijk het werk van diplomaten is. En dat werk moeten jullie voortzetten, want dat werk maakt een verschil in een wereld die naar waarden zoekt."

Een journalist is al snel wantrouwig wanneer grote woorden vallen of het diepe sentiment de kop op steekt. Maar toch, ook ik gloeide even toen Obama daar stond te spreken over waarden die verder reiken dan Amerika en de dood. Star-struck was ik niet meer, daar zorgde de hete zon en het ondertussen veel te warme pak voor.

Toen ik anderhalf uur later State Department verliet en in een taxi naar de volgende afspraak reed, herkende ik onmiddellijk de stem van Mitt Romney op de radio. Hij gaf een persconferentie in Jacksonville, Florida over de gebeurtenissen in Libië. Zijn stem wou daadkracht uitstralen, maar zijn woorden waren daarvoor te aarzelend gekozen.

Romney bekritiseerde het eerste Amerikaanse diplomatieke antwoord en hij viel zo de president aan op wat hij Obama's weifelend buitenlands beleid noemde.

Een beleid dat bang is om de Amerikaanse waarden te verdedigen. Alleen reageerde de Republikeinse presidentskandidaat niet op de mededeling van het Witte Huis, maar op een statement van de Amerikaanse ambassade in Caïro waar eerder ook geprotesteerd werd maar geen doden vielen. Mitt had de situatie dus verkeerd ingeschat, maar wou die fout niet toegeven. Integendeel, hij probeerde het incident politiek uit te buiten.

Zoals een Britse premier het ooit zei: het gevaarlijkste wat je in politiek kan overkomen, zijn onverwachte gebeurtenissen. Events, events, events, you can't prepare for them and so the real man behind the politician shows itself.

Vandaag zag ik een man met oprecht medeleven en hoorde ik even later een politicus met ambitie. Of zoals mijn afro-amerikaanse taxi-chauffeur zei: "That Romney is so full of himself. He's like that Bush-guy, all hat but no cattle."

Steven Decraene