Emotie aan de voet van de Kluisberg
Wij drinken koffie met Piet Willequet en Lieve Roeland, het echtpaar dat jaarlijks de schouders zet onder het initiatief Sculptour: “Wij willen binnen elk genre naar een hoge kwaliteit streven. Wat wij tonen is een eclectisch ensemble gemaakt uit verschillende materialen. Onze Duitse kunstenaars en bezoekers verbazen er zich over dat wij op hetzelfde terrein zowel figuratieve als moderne beelden tonen. Dat kennen zij niet,” vertelt Piet Willequet.
Vierendertig kunstenaars maken hun opwachting: sommigen waren al een aantal keren van de partij maar bij elke aflevering worden er nieuwe nationale en internationale namen geïntroduceerd.
Het publiek apprecieert dat. Belgen, Nederlanders en Fransen (de grens is niet ver) zakken jaarlijks af naar deze bijzonder mooie streek en het beeldenpark. De figuratieve werken krijgen veel aandacht van het publiek en potentiële verzamelaars, maar Piet Willequet moet toch vaststellen “dat door de crisis een aankoop wordt uitgesteld".
Gertjan Evenhuis (°1955) werkt heel traag aan een beeld, soms blijft zijn jaarproductie beperkt tot één groot object. Twee jaar geleden legde hij twee mannenfiguren met elkaars voeten tegen elkaar op een grote stelling.
Nu toont hij "Kruis": een onthoofde Christusfiguur geprangd tussen stalen driehoeken; een historische figuur gevangen binnen de mythische kracht van de piramide (foto).
Evenhuis, die zijn atelier heeft in Vlissingen, heeft iets met harde, lichamelijke arbeid. Hij kapt en hakt in basalt en graniet, twee stoffen die bekend staan om hun weerbarstigheid en eeuwigheid.
De proporties van zijn gespierde, geprononceerde figuur zijn haast perfect waardoor het mythologisch karakter van het beeld wordt versterkt. In de schaduw van Evenhuis, staan werken van zijn leeftijdsgenoot, de Duitser, Pit Bohne (foto).
“Bohne is een projectkunstenaar die zich maatschappelijk engageert. Met deze beeldengroep protesteert hij tegen de idee dat we maar moeten aanvaarden wat ons overkomt. Hij roept op om voor u zelf op te komen,” verklaart Piet Willequet.
De figuren uit cortenstaal of staal dat weerbestendig is – vandaar de typische roestkleur – lijken wel alle richtingen uit te kijken wanneer zij over de heuvel turen. En aan de andere kant staan een man en een vrouw, alsof ze een uitstapje maken. De Deen Clemens Heinl (°1959) hakt ze uit eik, nadien krijgen ze een laag verf.
Belgisch werk
We zakken langzaam af en komen bij een vijver met rietveld. Hier wordt het huishoudelijke water van de familie gezuiverd. Aan de rand een bronzen duiker van Edward Van Daele (°1962): gespierd, beweeglijk, ingehouden; het duikende lichaam is één brok Duits expressionisme (foto).
Verder komen we een toegankelijk geometrisch abstract werk uit blauwe hardsteen en marmer tegen van Lode Tibos (°1938), daarna een werk in de vorm van een harp die zachtjes aan het klagen gaat wanneer de wind met de snaren speelt, een creatie uit wit polyester van Daniël Gheeraert (°1938) en dan realistische beelden van Lebuïn D’Haese (ja, van de kunstenaarsfamilie D’Haese ), Jean Pierre Belaen, Mady Andrien en de kleurrijke afbeeldingen van Raphaël De Bois, Clif Ardi en her en objecten uit gekleurd glas. Het pure decoratieve is niet ver weg.
Van een andere orde zijn de kleine bronzen werken van de Nederlander Peter Bergenhenegouwen (°1955) die als selfmade beeldenmaker twintig jaar actief is. Zijn ruwe, op het bot gemaakte figuren maken indruk. Op zijn website omschrijft hij het zo: "Overdenkingen in een omgeving/ Ruimte/ en de beweging daarin / vertellen ’n verhaal/ over mensen/ ontmanteld/ in banaliteit/ in schoonheid".
Weg van het realistische
De Bretoen Michel Leclercq springt er ook uit. “De hoofden heeft hij in het atelier gemaakt. Hier ter plaatse is hij op zoek gegaan naar takken uit beuk. Dit is een typisch in situ werk dat minimaal beweegt,” verduidelijkt Piet ons.
In de catalogus uit 2008 staat over Leclercq: "Alchemie in dynamische assemblages met als voornaamste bron de natuur, het humane, orde en chaos, brutaliteit en zachtheid. Het leent zich allemaal tot het creëren van composities die als puzzels, de vragen behandelen uit een groter geheel; vragen hoe de wereld in elkaar zit". Met zo een tekst achter de kiezen, neemt u best plaats op een bankje om de gedachten te laten uitwaaieren over het waarom van het zijn.
En datzelfde gevoel krijgt u bij het bekijken van de "Les oiseaux" bronzen V-tekens van de Halinka Jakubowska (°1955) geboren in Polen maar al decennia lang actief in Luik. Meditatieve kunst. De jongste deelnemer, de Gentenaar Sebastiaan Coppens (°1983) slaat ook die weg in (foto).
Bij het bezoek aan Sculptour 2010 hebben we nu en dan de wenkbrauwen gefronst. We hebben ons soms geërgerd aan de samenstelling van deze expositie. Het thema was emotie, en met wat goeie wil herkenden we dit gevoel in de meeste werken.
Daar knelt het schoentje niet. De kwaliteit van de abstracte werken, de enkele installaties en van vele figuratieve werken is behoorlijk tot knap, maar sommige beelden hellen te sterk naar het decoratieve. Een stringentere selectie had deze expositie op een (nog) interessanter niveau kunnen tillen.
Yves Jansen