Guy Van Bossche kiest talent met toekomst
Het Antwerpse Indian Caps -genoemd naar de uniform- en pettenfabriek die er in de negentiende eeuw was gevestigd- is aan zijn vijfde editie toe van jong en aanstormend talent voorgesteld door een gevestigde waarde. Dit maal koos schilder Guy Van Bossche (°1952) het onbekende talent.
Van Bossche is een schilder van formaat die in 1990 laureaat werd van de Europaprijs voor Schilderkunst in Oostende. In 2002 presenteerde hij in het MUHKA ( Museum voor Hedendaagse Kunst Antwerpen ) zijn oeuvre tentoonstelling.
De nieuwkomers die hij nu voorstelt maken grote én mooie sier in de schilderkunst, fotografie, videokunst en installaties.
De jongste is er 22, de oudste 47 jaar. En precies die generatiekloof levert een verrassend beeld op. De jonge kunstenaars kiezen duidelijk voor gedegen vakmanschap waarbij de trouvaille niet beperkt blijft tot een eenmalige vondst.
De nieuwkomers die hij nu voorstelt maken grote én mooie sier in de schilderkunst, fotografie, videokunst en installaties.
De jongste is er 22, de oudste 47 jaar. En precies die generatiekloof levert een verrassend beeld op. De jonge kunstenaars kiezen duidelijk voor gedegen vakmanschap waarbij de trouvaille niet beperkt blijft tot een eenmalige vondst.
Schilderkunst
Mil Ceulemans (°1977) steelt de show met een serie schilderijen die de ruimte als thema hebben. Dat gevoel voor ruimtelijkheid kreeg hij na één jaar architectuurstudie in Gent.
Daarvoor had hij een opleiding gekregen als illustratieve vormgever. Met dat diploma op zak, ging hij aan de slag bij De Standaard Magazine en Humo. Het tekenen, dat viel wel mee, maar de deadline halen, dat viel hem steeds zwaarder.
Uiteindelijk gaf hij er de brui aan, en trok zich terug in zijn atelier. In 2001 durfde hij met een eerste "doekje" naar buiten te komen.
En wat bleek: Mil Ceulemans revolteert tegen de computer en tegen manipulatieve fotografie. Technische kunstgrepen hebben een verstarrend effect op hem. Hij houdt van de toevalligheden, de invallen die gedicteerd worden door de materie; canvas en verf.
Daarvoor had hij een opleiding gekregen als illustratieve vormgever. Met dat diploma op zak, ging hij aan de slag bij De Standaard Magazine en Humo. Het tekenen, dat viel wel mee, maar de deadline halen, dat viel hem steeds zwaarder.
Uiteindelijk gaf hij er de brui aan, en trok zich terug in zijn atelier. In 2001 durfde hij met een eerste "doekje" naar buiten te komen.
En wat bleek: Mil Ceulemans revolteert tegen de computer en tegen manipulatieve fotografie. Technische kunstgrepen hebben een verstarrend effect op hem. Hij houdt van de toevalligheden, de invallen die gedicteerd worden door de materie; canvas en verf.
De meeste werken zijn opgebouwd uit een eerste laagje acryl waarop laag per laag - soms met omzichtigheid en dan weer met brutaliteit - de olieverf wordt aangebracht.
Een werk krijgt geen titel wel een nummer. Bij het grootste werk MRCS 192 ( en MRCS staat voor Mil Rene Ceulemans en de S staat voor Sprengers, de familienaam van zijn moeder en het cijfer staat voor het "zoveelste" doek ) schildert hij een interieur dat beklemmend, haast claustrofobisch overkomt.
Ceulemans probeert binnen een melancholische sfeer een ruimte vorm te geven, wars van een stijl of een isme, maar met vale kleuren en op het eerste gezicht onaffe vormen waarmee hij wil duidelijk maken hoe de mens die ruimte op een bepaald moment ervaart.
Een werk krijgt geen titel wel een nummer. Bij het grootste werk MRCS 192 ( en MRCS staat voor Mil Rene Ceulemans en de S staat voor Sprengers, de familienaam van zijn moeder en het cijfer staat voor het "zoveelste" doek ) schildert hij een interieur dat beklemmend, haast claustrofobisch overkomt.
Ceulemans probeert binnen een melancholische sfeer een ruimte vorm te geven, wars van een stijl of een isme, maar met vale kleuren en op het eerste gezicht onaffe vormen waarmee hij wil duidelijk maken hoe de mens die ruimte op een bepaald moment ervaart.
Videokunst
Iwan Verhulst (° 1961) en Raphaël Vandeputte (° 1974) zijn jeugdvrienden. Beiden volgden ze vrije grafiek aan de academie in Antwerpen. In 1999 kregen ze plots de kans om twee kubieke meter rubberen letters van verschillende formaten te kopen.
Met veel humor en plezier gingen ze er mee improviseren. In het begin gaven ze er performances mee wat tot hilarische taferelen leidden omdat Raphaël zacht dyslectisch is en daardoor soms onlogische en knettergekke woordcombinaties vormde.
Theatergroep Luxemburg pikte hen op. En nadien gingen ze er een video van maken: camera loodrecht op een grote balletvloer gericht waarop beide heren zich gingen uitleven met letters, woorden en vormen. Veel montage kwam er niet aan de pas: hier en daar een knip of een stop motioneffect.
En naast de letters, blijft natuurlijk de grafiek. Figuurtjes die lekker ouderwets aandoen krijgen een constructivistische aankleding. Het zijn filmpjes met weinig pretentie; dolle pret beleef je er des te meer aan.
Met veel humor en plezier gingen ze er mee improviseren. In het begin gaven ze er performances mee wat tot hilarische taferelen leidden omdat Raphaël zacht dyslectisch is en daardoor soms onlogische en knettergekke woordcombinaties vormde.
Theatergroep Luxemburg pikte hen op. En nadien gingen ze er een video van maken: camera loodrecht op een grote balletvloer gericht waarop beide heren zich gingen uitleven met letters, woorden en vormen. Veel montage kwam er niet aan de pas: hier en daar een knip of een stop motioneffect.
En naast de letters, blijft natuurlijk de grafiek. Figuurtjes die lekker ouderwets aandoen krijgen een constructivistische aankleding. Het zijn filmpjes met weinig pretentie; dolle pret beleef je er des te meer aan.
Fotografie en beeldend werk
Charlotte Lybeer (° 1981) maakte een serie fraaie foto’s. Aan collega’s fotografen en plastisch kunstenaars vroeg ze deze foto’s te interpreteren. Dat levert een verrassende wand op, vol met kleine foto’s, schilderijtjes en tekeningen.
Tot slot is er de nestor onder exposanten Marcel de Cleer (°1962). Hij werkt in de marge van de kunst en toont zijn werk zelden.
Naast zijn passie voor de tekenkunst, werkt hij graag aan beelden. Een groot hoofd uit gips schuurt hij net zo lang tot het spiegelglad is. Hij versiert het met minuscule schakelaars die hij handmatig heeft gegoten en geschuurd. Een titanenwerk. Het effect is ambigue, het is aantrekkelijk en tegelijkertijd afstotelijk.
Tot slot is er de nestor onder exposanten Marcel de Cleer (°1962). Hij werkt in de marge van de kunst en toont zijn werk zelden.
Naast zijn passie voor de tekenkunst, werkt hij graag aan beelden. Een groot hoofd uit gips schuurt hij net zo lang tot het spiegelglad is. Hij versiert het met minuscule schakelaars die hij handmatig heeft gegoten en geschuurd. Een titanenwerk. Het effect is ambigue, het is aantrekkelijk en tegelijkertijd afstotelijk.
Laatste aflevering is sterke aflevering
Vijf gevestigde kunstenaars hebben het afgelopen jaar onbekend talent aan bod laten komen. Eén naam kwam bij Jan Fabre, Koen van den Broeck en nu bij Guy Van Bossche terug, Reg Carremans (°1981).
Hij toont een klein schilderij ‘ Der Komische Blik’ een persiflage op een serie portretten waarmee Luc Tuymans in 1992 zijn internationale naam en faam vestigde. Met ‘"Der Diagnostische Blik"‘ toonde Tuymans destijds de verwrongen gezichten van zieke mensen.
Ook integreerde Carremans een halve vleugelpiano in de tentoonstelling. Agendablaadjes laat hij zachtjes als een eeuwige zee wiegen; een kleine jongen uit plastic kijkt toe naar de oeverloosheid van afspraken, notities en krabbels. Aan de muur hangt de nutteloze pianokruk.
De laatste aflevering van "Gevestigde waarden kiezen jong talent" is een sterke aflevering, vol afwisseling en met veel plastische kwaliteit.
In het najaar verschijnt er een overzichtscatalogus van de keuzes die Guillaume Bijl, Luc Tuymans, Jan Fabre, Koen van den Broek en Guy Van Bossche hebben gemaakt.
Hij toont een klein schilderij ‘ Der Komische Blik’ een persiflage op een serie portretten waarmee Luc Tuymans in 1992 zijn internationale naam en faam vestigde. Met ‘"Der Diagnostische Blik"‘ toonde Tuymans destijds de verwrongen gezichten van zieke mensen.
Ook integreerde Carremans een halve vleugelpiano in de tentoonstelling. Agendablaadjes laat hij zachtjes als een eeuwige zee wiegen; een kleine jongen uit plastic kijkt toe naar de oeverloosheid van afspraken, notities en krabbels. Aan de muur hangt de nutteloze pianokruk.
De laatste aflevering van "Gevestigde waarden kiezen jong talent" is een sterke aflevering, vol afwisseling en met veel plastische kwaliteit.
In het najaar verschijnt er een overzichtscatalogus van de keuzes die Guillaume Bijl, Luc Tuymans, Jan Fabre, Koen van den Broek en Guy Van Bossche hebben gemaakt.
Yves Jansen
Indian Caps
waar: Indian Caps vzw, Oude Beurs 4, 2000 Antwerpen
wanneer: tot 24 mei; vrijdag, zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur
www.indiancaps.be
wanneer: tot 24 mei; vrijdag, zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur
www.indiancaps.be