Cohen verklaart liefde aan Gent, en vice versa

Twee jaar geleden trok Leonard Cohen noodgedwongen op tournee: zijn manager was erin geslaagd om, zonder dat Cohen er erg in had, met een fortuin te gaan lopen. Die tournee bracht Cohen langs Gent, waar hij drie uitverkochte concerten speelde. En blijkbaar had hij het er erg naar zijn zin. Want naar verluidt stond Cohen er zelf op om zijn nieuwe tournee af te trappen op hetzelfde Sint-Pietersplein.

“Twee jaar geleden dacht ik dat het misschien de laatste keer was dat we elkaar zouden zien, maar kijk, hier sta ik weer”, zegt Cohen al na het eerste nummer. De setting is optimaal: de zon schijnt, iedereen hangt aan de lippen van de oude man. Tijdens het derde nummer draaien de zangeressen even een rad.

Cohen knielt, staat op, knielt opnieuw, kronkelt bijna op het tapijt. Hij heeft er duidelijk veel zin in en zingt bijzonder begeesterd. Waar we vorig jaar bij Prince op hetzelfde Sint-Pietersplein nog een autocue konden zien, kent Cohen de lange lappen tekst zonder moeite uit het hoofd.

En wat een muzikanten heeft de Canadees meegebracht. Niet een foute noot gehoord, en dat voor het eerste concert van de tournee, waar een groep vaak nog niet helemaal ingespeeld is. Niet alleen voor het publiek doet Cohen na elk nummer zijn hoed af, hij strooit ook -terecht- met complimenten voor zijn muzikanten.

“De zon gaat stilaan onder, straks zijn we hier helemaal alleen… met elkaar”, zegt Cohen. Kippenvel op een van de zwoelste avonden van deze zomer? Het kan. Bijvoorbeeld bij een prachtversie van “Who by fire”. Of bij “Anthem”, dat het eerste deel van het concert afsluit voor Cohen zichzelf en het publiek twintig minuten pauze gunt.

Zonder al te veel weg te geven voor de duizenden mensen die de komende dagen nog gaan kijken: de klassiekers zaten netjes over de hele set verdeeld. “Dance me to the end of love” in het begin, “Suzanne” en “Take this waltz” in het midden, “Hallelujah” op het eind. En in de bissen passeerden uiteraard nog “So long, Marianne” en “First we take Manhattan”.

“Jullie zijn nog even vriendelijk voor mij als twee jaar geleden”, zegt Cohen net voor hij “Suzanne” inzet. Een uitgeklede versie, voor het eerst deze avond is het donker. En de tekst van “Hallelujah” past hij hier en daar zelfs aan om te tonen dat hij écht wel verknocht is aan Gent. “Oh people, I’ve been here before” is een duidelijke knipoog. En verder: “I didn’t come to our lady Ghent to fool you”. En de liefde is wederzijds: voor, na én tijdens elk nummer gaan de handen op elkaar.

In het tweede deel van het magnifieke concert raakt Cohen nog meer in zijn sas. Hij danst zelfs enkele keren en geeft zijn muzikanten alle ruimte. “Moeten we nog ergens zijn vanavond? Anders luisteren we de hele avond naar de zangeressen die dumtiedum zingen?”

Omstreeks 23 uur huppelt Cohen voor de eerste keer het podium af. Het startschot voor meerdere bisrondes en nog meer staande ovaties van het publiek. “Save the last dance for me”, zingt Cohen nog bijna achteloos, en na een zoveelste bis lacht het publiek luid bij “I tried to leave you”. “We moeten stoppen, al zouden we nog uren willen spelen”, zegt Cohen verontschuldigend net voor middernacht. Na een hartveroverend concert van bijna vier uur.

Volgende maand wordt Cohen 78. “Ik zou jullie hier graag om de paar jaar terug zien, wie weet”, besluit Cohen het concert. Laat ons hopen.

Leonard Cohen speelt nog op 14, 15, 17 en 18 augustus op het Sint-Pietersplein in Gent, telkens voor zo'n 8.000 fans.

Wouter Carton