Stemmen met de middelvinger
Politieke analisten denken dat de komende verkiezingen wel eens kunnen uitmonden in een "welgemeende fuck you". Stemmen met de middelvinger, in plaats van met het potlood. Tenzij de campagne het tij nog kan keren.
Dirk Vijnck heeft Open VLD een grote dienst bewezen. Al beseffen beiden dat nog niet goed. Vijnck bracht driebandsgewijs een andere Dirk naar voor. Van Mechelen. Van Kapellen. De kandidaat-Minister-President van Mechelen, Somers, wou volgens boze tongen Van Mechelen uit Kappellen niet lanceren om zijn eigen kansen gaaf te houden. Maar nu staat Dirk – no charisma – Van Mechelen er. Hij is zonder twijfel voorlopig dé revelatie van de campagne, die vanaf dit weekend de opwarming afsluit en vanaf volgende week op kruissnelheid komt. Mogen we hopen.
Mister Dirk straalt rust en vastbeslotenheid uit. Dossierkennis, degelijkheid. Je verwacht op nachtelijke uren van hem geen aangebrande, hilarische billenkletser van op een wiebelende cafétafel, maar een tweedehands auto mag Van Mechelen altijd voorrijden. Onlangs hield hij meer dan stand in de Keien van de Wetstraat. In de KBC-crisis gaf hij kritiek op de tot hebzucht ontspoorde "verborgen hand". Alleen schuifelde hij donderdagavond nogal ongemakkelijk toen bij Phara zijn jobkorting naast de hoge Vlaamse armoedecijfers werd gezet. Dirk is geen debatbeest, maar toch de juiste man op de juiste plaats. Hij lijkt saai, maar ook competent. Dat profiel heeft vandaag de rugwind mee. De vrolijke Fransen en hoofs huppelende tribunespelers zullen het hoofd moeten buigen.
Morgen is er op Eén de startshow. Na koning voetbal, uiteraard. De politiek moet haar plek kennen. Het lijkt er heel erg op dat politici op die show gewacht hebben om hun campagne op gang te schieten. Want voorlopig was er geen fluit te beleven. Niet dat drie weken campagne niet volstaan, maar er trekt een eigenaardig, onbestemd, wat desolaat gevoel door deze stembusslag. Ook in het straatbeeld is nog niet duidelijk dat er over drie weken cruciale Vlaamse verkiezingen doorgaan. Volgens Carl Decaluwé, die bij Phara bedenkingen had bij de publicatie door De Standaard van de inkomens van politici, moeten de journalisten de politici eindelijk maar eens vragen stellen over die campagne. Decaluwé is mediaspecialist. Hij weet dat dus dat de schuld altijd daar te vinden is. Altijd.
Na de startshow barsten vele verkiezingsprogramma’s los. Maandagavond begint drie weken Terzake 09. Villa Politica, de Keien van de Wetstraat, Phara, en vele andere anderen brengen hopelijk interessante en toegankelijke informatie, debat en duiding voor een breed publiek. Zullen al die programma’s erin slagen om het wat kleffe, drukkende gevoel dat nu over de campagne hangt te verdringen? Het lijkt alsof deze verkiezingen in een broeierig, beklemmend klimaat doorgaan. Het soort dreiging waarbij transpireren gewoon zweten wordt. Alsof er een groot onweer in de lucht hangt. Het onweer van de antipolitiek.
Bij menig politieke analist leeft de indruk, zeg maar bestaat de vrees, dat deze verkiezingen wel eens kunnen uitmonden in een "welgemeende fuck you". Van kiezers, veel kiezers richting politici, allerlei politici. Stemmen met de middelvinger, in plaats van met het kleurpotlood. Hoe dat gevoel zich in een systeem van opkomstplicht zal vertalen in partijvoorkeuren kan niemand voorspellen. Een soort zwarte zondag, ondanks het verlies van Vlaams Belang. We moeten er misschien een andere naam voor verzinnen. Zullen partijen als LDD en PVDA+ de wanhoop en boosheid van velen incarneren? Wordt 7 juni de dag dat de politiek, alweer, een schop onder de kont kreeg? Zoveel mensen zijn onbeslist, even veel mensen vragen zich af: "Op wie, zeg mij op wie, wij nog moeten stemmen."
Maar misschien is deze ongerustheid overbodig of misplaatst. En blijkt straks dat de Vlaming zijn ontgoocheling verbijt en ze netjes over de voorspelde partijscores verdeelt. Misschien blaast de campagne die drukkende dreiging nog weg, zodat op 7 juni alsnog de zon schijnt.
Als er over enkele weken nog steeds grote desinteresse is voor de Vlaamse verkiezingen, en als uit de dreigende onweerswolken op 7 juni een koude douche over de politiek valt, dan ligt dat niet aan de verkiezingsprogramma’s. Maar aan diegenen die er hun boodschap brachten. Of net niet.
Mister Dirk straalt rust en vastbeslotenheid uit. Dossierkennis, degelijkheid. Je verwacht op nachtelijke uren van hem geen aangebrande, hilarische billenkletser van op een wiebelende cafétafel, maar een tweedehands auto mag Van Mechelen altijd voorrijden. Onlangs hield hij meer dan stand in de Keien van de Wetstraat. In de KBC-crisis gaf hij kritiek op de tot hebzucht ontspoorde "verborgen hand". Alleen schuifelde hij donderdagavond nogal ongemakkelijk toen bij Phara zijn jobkorting naast de hoge Vlaamse armoedecijfers werd gezet. Dirk is geen debatbeest, maar toch de juiste man op de juiste plaats. Hij lijkt saai, maar ook competent. Dat profiel heeft vandaag de rugwind mee. De vrolijke Fransen en hoofs huppelende tribunespelers zullen het hoofd moeten buigen.
Morgen is er op Eén de startshow. Na koning voetbal, uiteraard. De politiek moet haar plek kennen. Het lijkt er heel erg op dat politici op die show gewacht hebben om hun campagne op gang te schieten. Want voorlopig was er geen fluit te beleven. Niet dat drie weken campagne niet volstaan, maar er trekt een eigenaardig, onbestemd, wat desolaat gevoel door deze stembusslag. Ook in het straatbeeld is nog niet duidelijk dat er over drie weken cruciale Vlaamse verkiezingen doorgaan. Volgens Carl Decaluwé, die bij Phara bedenkingen had bij de publicatie door De Standaard van de inkomens van politici, moeten de journalisten de politici eindelijk maar eens vragen stellen over die campagne. Decaluwé is mediaspecialist. Hij weet dat dus dat de schuld altijd daar te vinden is. Altijd.
Na de startshow barsten vele verkiezingsprogramma’s los. Maandagavond begint drie weken Terzake 09. Villa Politica, de Keien van de Wetstraat, Phara, en vele andere anderen brengen hopelijk interessante en toegankelijke informatie, debat en duiding voor een breed publiek. Zullen al die programma’s erin slagen om het wat kleffe, drukkende gevoel dat nu over de campagne hangt te verdringen? Het lijkt alsof deze verkiezingen in een broeierig, beklemmend klimaat doorgaan. Het soort dreiging waarbij transpireren gewoon zweten wordt. Alsof er een groot onweer in de lucht hangt. Het onweer van de antipolitiek.
Bij menig politieke analist leeft de indruk, zeg maar bestaat de vrees, dat deze verkiezingen wel eens kunnen uitmonden in een "welgemeende fuck you". Van kiezers, veel kiezers richting politici, allerlei politici. Stemmen met de middelvinger, in plaats van met het kleurpotlood. Hoe dat gevoel zich in een systeem van opkomstplicht zal vertalen in partijvoorkeuren kan niemand voorspellen. Een soort zwarte zondag, ondanks het verlies van Vlaams Belang. We moeten er misschien een andere naam voor verzinnen. Zullen partijen als LDD en PVDA+ de wanhoop en boosheid van velen incarneren? Wordt 7 juni de dag dat de politiek, alweer, een schop onder de kont kreeg? Zoveel mensen zijn onbeslist, even veel mensen vragen zich af: "Op wie, zeg mij op wie, wij nog moeten stemmen."
Maar misschien is deze ongerustheid overbodig of misplaatst. En blijkt straks dat de Vlaming zijn ontgoocheling verbijt en ze netjes over de voorspelde partijscores verdeelt. Misschien blaast de campagne die drukkende dreiging nog weg, zodat op 7 juni alsnog de zon schijnt.
Als er over enkele weken nog steeds grote desinteresse is voor de Vlaamse verkiezingen, en als uit de dreigende onweerswolken op 7 juni een koude douche over de politiek valt, dan ligt dat niet aan de verkiezingsprogramma’s. Maar aan diegenen die er hun boodschap brachten. Of net niet.