Roland Feneulle, kompaan Horion, is overleden
Feneulle wordt in Gent geboren op 9 september 1953, maar heeft de Franse nationaliteit. Al op jonge leeftijd belandt hij in de criminaliteit. Hij leert zijn latere kompaan Freddy Horion kennen in de gevangenis van Leuven-Centraal waar Feneulle vijf jaar verblijft voor een resem diefstallen en inbraken.
Eenmaal vrijgekomen beraamt het duo een overval op de familie Steyaert. De vader van het gezin is een ex-werkgever van Horion. Horion koestert sterke wraakgevoelens jegens vader Steyaert omdat die hem had beschuldigd van verduistering. Het kwam tot een rechtszaak en Horion moest 500.000 Belgische frank betalen.
Op 23 juni 1979 gaat het duo Horion-Feneulle naar de autozaak van Roland Steyaert met de smoes dat ze een tweedehandswagen willen kopen. Horion eist de 500.000 frank terug die hij had moeten betalen door de rechtszaak. Steyaert weigert dat, moet in een 2pk plaatsnemen en krijgt een schot in de nek. Hij overlijdt meteen. Het duo keert terug naar de gezinswoning en vermoordt daar ook de moeder van het gezin, de twee dochters en de verloofde van de oudste dochter.
Uit onderzoek is later gebleken dat een winkelierster in de haven van Gent vermoord is met hetzelfde wapen als het gezin Steyaert. In 1980 staan Horion en Feneulle terecht voor de moord op het gezin Steyaert en de moord op de winkelierster. Ze worden voor zesvoudige moord ter dood veroordeeld, hetgeen werd omgezet in een levenslange celstraf.
Twee jaar geleden gaf Feneulle nog een interview aan VTM. Hij zei dat hij spijt had van zijn daden en drukte de hoop uit dat hij ooit nog zou vrijkomen. "Spijt komt altijd te laat en je kan er niets meer aan veranderen. Ik had nooit verwacht dat er zoiets zou gebeuren. Het is ook nooit mijn bedoeling geweest", zei hij toen.
Feneulle diende elk jaar een aanvraag tot vervroegde vrijlating in bij de strafuitvoeringsrechtbank, maar die besliste altijd negatief. "Levenslang is levenslang. De mensen buiten denken soms dat wij na 10 of 11 jaar vrijkomen, maar dat is niet altijd de realiteit. (...) Het is een zwaar dossier en elk jaar wordt de beslissing uitgesteld. Maar ik denk wel dat 30 jaar lang genoeg is geweest. Ik wil ook nog iets betekenen voor mijn dochter, maar ik kan die familie (Steyaert, red.) ook begrijpen. Maar dan zouden ze beter zeggen: je komt nooit meer vrij. Dan weet je waar je staat."
