"Mijn huis is mijn spaarpotje voor mijn kind"

Iedereen heeft de mond vol over de economische crisis en de gevolgen daarvan. Maar wat betekent die crisis in het dagdagelijkse leven en hoe ga je ermee om? Een alleenstaande moeder vertelt haar verhaal. We noemen haar Kaat, aangezien ze anoniem wenst te blijven.

Het is al later op de avond als we binnenvallen bij Kaat en samen in de zetel ploffen voor een babbel. Haar dochter van 3,5 jaar ligt net in bed en ze heeft er duidelijk een lange dag opzitten. Van de crisis heeft ze nog niet wakker gelegen, maar met een gewijzigde gezinssituatie kan dat snel verkeren.

Even Kaat situeren: ze is sinds kort (december 2011) alleenstaande moeder en woont opnieuw bij haar ouders in. Vorig jaar veranderde ze ook nog eens van job. Ze gaf haar baan als manager bij een organisatie die fondsen werft op en koos voor het onderwijs. "Ik pendelde naar Brussel en kon 's avonds enkel mijn dochter eten geven, in bad en in bed stoppen. Ik heb resoluut voor mijn dochter gekozen en sta nu voor de klas in het lager onderwijs in Gent."

Voor haar nieuwe job moest Kaat wel inleveren. "Zo'n 600 euro. Dat verschil heb ik vorig jaar nog kunnen opvangen als koppel, maar nu sta ik er alleen voor." Kaat woonde met haar ex-partner in Gent, maar was door de scheiding genoodzaakt om terug naar haar geboorteplaats Izegem te verhuizen. Daar woont ze nu met haar dochter bij haar vader en moeder in.

Kaat heeft onlangs wel een huisje gekocht in Izegem, op een steenworp van haar ouders. Ze mist haar sociale leven van vroeger in Gent wel, maar blijft de zaken nuchter bekijken: "Een huis in Gent had leuk geweest, maar dat is écht onbetaalbaar. Hier heb ik voor 133.000 euro een huis met tuin en drie slaapkamers." Kaat kon haar aankoop zelf financieren. Haar ex kocht haar uit uit hun vorige woning en ze kon rekenen op het Vlaams Woningfonds (waar gezinnen met minstens 1 kind en een begrensd inkomen voordelig kunnen lenen, red.).

"Mijn dochter zal er geen boterham minder voor eten"

Het is pas als Kaat en haar dochter in hun nieuwe huisje kunnen, dat het volledige financiële plaatje duidelijk zal worden. En dat beseft ze. "Werken in Gent kost me een tankbeurt per week. Per maand betekent dat 200 à 300 euro. En dat ligt allemaal puur aan de hoge taksen."

Openbaar vervoer is helaas geen optie. "Dan ben ik twee uur onderweg en met de auto een uur. Ik zou ook in de problemen komen met de kinderopvang." Kaat wacht af of ze haar baan in Gent zal kunnen houden.

Ook de hoge energieprijzen baren haar zorgen. "Ik heb vroeger veel aan mijn huis gedaan. We zagen ons energieverbruik dalen, maar dat zag je niet aan je factuur." Voor haar nieuwe huisje heeft Kaat er ook op gelet dat alles goed geïsoleerd is. "Ik heb bijvoorbeeld dubbele beglazing en rolluiken."

Toch kijkt Kaat positief naar de toekomst. "Ik pas me wel aan. Zo kan ik altijd een job dichter bij huis of een beter betaalde job zoeken. Ik zal er altijd voor zorgen dat mijn dochter er geen boterham minder voor moet eten", zegt ze.

"Geen dikke vette pech hebben"

Voorlopig moet Kaat niet echt besparen. "Verstandig met dingen omgaan", vat ze het zelf eerder samen. Ze overweegt om de 20 euro die ze maandelijks uitgeeft aan goede doelen maar eens te gebruiken voor pensioensparen.

Dit jaar kan ze met haar dochter ook op reis. "Vroeger huurden we met twee bevriende koppels een villa met zwembad in Zuid-Frankrijk. Dit jaar zijn we erin geslaagd twee huizen te huren in Zuid-Frankrijk. Ik betaal 240 euro voor een week eind augustus. Als dat volgend jaar weer voor die prijs kan, graag."

Sparen doet Kaat niet echt. "Ik heb nooit geleefd om te sparen. Mijn huis is mijn spaarpotje, ook voor mijn kind later. Ik denk dat mijn generatie ook gewoon niet meer kan sparen. Als alles afbetaald is, zal ik proberen om dat te doen."

En wat als het echt krap wordt? "Je kan altijd dikke vette pech hebben, zoals een auto-ongeval of een gebrek aan je huis vaststellen. Durf dan om hulp vragen. Maak het niet moeilijker dan het is."

Meest gelezen