Jejoen - Kristien Hemmerechts

Waarom noemt iemand zijn zoon Jejoen? Het is een vraag die me intrigeert telkens wanneer ik de naam Jejoen zie opduiken, wat de laatste tijd met grote regelmaat gebeurt. Het is vast onbeleefd om commentaar te hebben bij een naam, zeker in deze pijnlijke omstandigheden, maar ik kan het niet helpen dat ik telkens denk: waarom Jejoen? Waarom niet gewoon Jeroen?

Wat namen betreft betrap ik mezelf op grote behoudsgezindheid. Zo heb ik ooit een Jonnhy gekend. Het was een ontzettend aardige vent, maar altijd wilde ik die h in zijn naam op zijn plaats zetten. Johnny. Johny kan ook. Maar Jonnhy niet. Je laat je kind niet aan zijn leven beginnen met een spelfout.

Spellen mensen de voornamen die ze aan hun kinderen geven bewust verkeerd, of gebeurt het uit onwetendheid? Uit nonchalance? Uit betweterigheid? De officiële websites met namen bezondigen zich er ook aan. Op zoek naar Jejoen – de naam stond er niet tussen – stuitte ik op Jozeph. Ah nee, denk ik dan, het is Joseph of het is Jozef. Je kunt niet van twee walletjes eten. Je kiest voor de Nederlandse spelling, of de Frans/Engelse.

Met de h wordt veel geknoeid. Je hoort die natuurlijk niet, dus denken mensen misschien algauw: kom, we gooien de h eruit, dat is maar balast. Thijs, bijvoorbeeld, hoort met h. Vind ik. Dat oogt rustiger dan Tijs. Waarom? Tja waarom? Ik ken een Thijs die zijn naam Tys spelt. Iedereen noemt hem Thijs, en hij noemt ook zichzelf Thijs, maar het wordt Tys geschreven. Waarom? Geen idee. Want in alle eerlijkheid, Tys zou ik uitspreken als Tis.

Ik ken ook een Kries. Zelf spreekt hij het uit als Kris, maar het wordt Kries geschreven. Waarom? Geen idee. En ik ken een Symen. Dat spreek je uit zoals het Engelse semen, wat sperma betekent. Ik veronderstel niet dat zijn ouders zich daarvan bewust waren. Het was vast bedoeld als een originele versie van Simon. Dat vind ik een erg mooie naam, met veel geschiedenis en traditie. Die naam kan naar mijn gevoel niet verbeterd worden, maar blijkbaar denken sommige mensen er anders over.

Mijn ouders wilden me Kristien noemen. Dat mocht niet. Officieel heet ik Christien. Dat klopt natuurlijk niet. Het is Kristien of Christine, maar goed, mijn ouders hebben gered wat gered kon worden. Twee jaar eerder hadden ze mijn zus Veerle al moeten laten registreren als Veronica. In vergelijking met die ingreep was de Ch aan het begin van mijn naam een habbekras.

Vroeger was het namenbeleid te rigide. Maar nu is het in de andere richting doorgeslagen. Blijkbaar ben ik niet de enige die er zo over denkt, want er is ook een opvallende terugkeer naar traditionele namen: Oscar, Victor (allebei met een c, dat moet, echt waar), Alexander, Julie, Juliette, Rebecca, Karel, Gaston, Jules et cetera. Dat stemt mij vreugdevol.

En uiteraard hoop ik dat Jejoen spoedig veilig en wel naar België terugkeert. En dat hij geen enkel belang hecht aan mijn opmerkingen over zijn naam. Als ze zijn oren ooit bereiken. What’s in a name, schreef William Shakespeare. Mooie naam, trouwens, die William. Willem kan ook natuurlijk. Of Wilhelm. Benieuwd welke naam William en Kate straks aan hun zoon of dochter zullen geven. Eén ding staat vast: zij zullen resoluut voor traditie gaan.

Meest gelezen