Was het nu 70, 80, 90 of 2000?: het fluitconcert van Pas de Deux

O tempera! O mores! Op 19 maart 1983 scheelde het maar een haar of een woedend publiek maakte het Amerikaans Theater met de grond gelijk nadat Pas de Deux tot winnaar van Eurosong was uitgeroepen. Niet de gedoodverfde favoriet Sofie of een piepjonge Bart Kaëll mocht naar het festival in München maar wel een groepje uit Leuven dat min of meer voor de grap aan de preselecties had deelgenomen.

Pas de Deux was pas een jaar eerder opgericht door muzikant en kunstenaar Walter Verdin samen met zangeressen Dett Peyskens en Hilde van Roy. Een jonge Ben Crabbé nam de drums voor zijn rekening. In een poging meer naamsbekendheid te verwerven, besloot de experimentele new wave-groep in 1983 haar kans te wagen bij de Belgische preselecties voor het Eurovisiesongfestival. Als inzending kozen ze het nummer “Rendez-vous”.

Oorspronkelijk was het lied voorzien van een volwaardige tekst maar Verdin voelde meer voor een minimalistische versie en ging met de hakbijl door de lyrics. Het resultaat was een hoofdzakelijk instrumentaal arrangement waarin slechts 1 zin in een eindeloze herhaling werd gezongen: “Rendez-vous, maar de maat is vol en mijn kop is toe”.

De avond van de preselectie twijfelde niemand eraan dat Pas de Deux ergens onderaan de rangschikking zou eindigen. De groep kwam als laatste aan de beurt en werd door het publiek op een mager applausje getrakteerd. Het was een milde voorbode voor wat dadelijk te gebeuren stond. De zaal zat dan wel tjokvol Bart Kaëll-fans, de geheime vakjury was het lichte lied niet bepaald genegen. In die jury zaten rebelse rakkers als Studio Brussel-pioniers Jan Schoukens en Paul De Wyngaert, muzikanten Roel Van Bambost en Zaki en presentator Mike Verdrengh. Zij beloonden Pas de Deux allen met een 10, de hoogste score.

Tijdens de puntentelling leek er lange tijd weinig aan de hand. Tot aan de uitreiking van de tienen had Pas de Deux slechts 7 punten kunnen sprokkelen. Sofie, Bart Kaëll en Wim De Craene lagen ver op kop. “De rode penningen die goed zijn voor een 10 kunnen natuurlijk heel die uitslag flink ondersteboven gooien”, waarschuwde presentator Luc Appermont. En zo geschiedde. Liefst 6 tienen kreeg de groep van de jury en uit het niks steeg “Rendez-vous” naar de eerste plaats.

De ontzetting bij het publiek was totaal. Waar eerst nog kreten vol twijfel en ongeloof weerklonken, veranderde de teneur in geen tijd naar ongeremd boegeroep. Luc Appermont leek meteen te beseffen dat het tij niet meer te keren was maar probeerde toch nog de meubelen te redden. “Er is maar 1 winnaar en we gaan die toch zo dadelijk hier op het podium moeten feliciteren met de bloemen en de waarderingen.”

Tevergeefs. Bij de herneming van het nummer ging het boegeroep luidkeels verder en weerschalde een voetbaltoeter doorheen de studio. Peyskens en van Roy zongen dapper door maar moesten met lede ogen aanzien hoe de hele zaal leegliep. Na de laatste noot bleef nog net genoeg volk over om hen met een finaal fluitconcert te “feliciteren”.

“Rendez-vous” verhit tot op vandaag de gemoederen bij vriend en vijand. Voor de een is het lied het grootste misbaksel dat ons land ooit naar het Songfestival stuurde, voor de ander is het een visionair meesterwerk waar België op dat moment nog niet klaar voor was. Europa evenmin helaas, want in München eindigde Pas de Deux pas 18e op 20 deelnemers.

Niet veel later kreeg het nummer wel de eer van allereerste lied dat het nieuwbakken radiostation Studio Brussel op 1 april 1983 de ether in stuurde. Kort na het Songfestival zei Verdin de populaire muziek vaarwel en richtte zich voluit op kunst. Van Roy werd journaliste en werkte onder meer voor “Het journaal”, “De zevende dag” en “Terzake”. Enkel Peyskens is in de muziekwereld actief gebleven.

De legendarische puntentelling kan u bovenaan bij de video's herbekijken. Ook het eigenlijke optreden in München haalden we van onder het stof.