"U stuurt jonge mannen recht de dood in"
De krant The New York Times berichtte uitgebreid over de uitnodiging van de toen 41-jarige Kitt. President van dienst was Lyndon B. Johnson. "Kitt verbaasde de andere gasten en deed de presidentsvrouw huilen toen ze vol boosheid verklaarde dat de oorlog in Vietnam de Amerikaanse jeugd in steden doet rebelleren", aldus de krant.
En verder: "Kitt hield een emotionele tirade tegen de oorlog: U zendt de beste mannen van dit land weg om te worden doodgeschoten of te worden verminkt. Ze protesteren in de straten. Ze nemen drugs en worden high. Ze willen niet langer naar school gaan, want dan worden ze van hun moeders afgepakt om in Vietnam neergeschoten te worden. De Amerikaanse jongeren zijn boos, omdat hun ouders boos zijn. Omdat er een oorlog bezig is die ze niet begrijpen."
"Vervolgens richtte ze zich tot de presidentsvrouw: Jongeren voelen zich in de steek gelaten, omdat ze u niet kunnen bereiken, en omdat ze de president niet kunnen bereiken. En dus rebelleren ze in de straten. En dat doen ze niet zomaar."
"Moeders hebben het gevoel dat ze kinderen opvoeden -ik weet hoe het is en u ook, mevrouw Johnson- die vervolgens naar de oorlog zullen worden gestuurd."
Kranten van toen lieten de volgende dag niet na de uitspraken van Kitt te veroordelen. Reacties op die berichten gingen vaak in dezelfde richting en spraken van: "Onvergeeflijk wat ze daar gedaan heeft."
Kitt verdedigde zich steeds heftiger tegen alle aantijgingen: "Als een burger van dit land heb ik recht op een mening, en nog meer wanneer die gevraagd wordt." Op een persconferentie weigerde ze zich dan ook te verontschuldigen. (zie kleine foto)
Maar aanvragen voor optredens, op welk podium dan ook, gingen drastisch naar beneden. Door de CIA werd ze zelfs gebrandmerkt als "sadistische nymfomane". De zangeres zag zich verplicht uitgebreid op tournee te gaan in Europa en Azië.
Pas tien jaar later kwam er enig eerherstel toen ze door toenmalig president Jimmy Carter opnieuw op het Witte Huis uitgenodigd werd. Maar het bleef knokken om vooral het Amerikaanse publiek opnieuw te behagen, zeker muzikaal.
In 1984 slaagde ze er uiteindelijk toch in een aantal Europese hitparades te bestormen met de discoklassieker “Where is my man”. In Vlaanderen bereikte het nummer de zesde plaats. Maar in de VS bleef het muzikale succes beperkt tot rand-hitparades.
Kitt bleef tot de laatste jaren van haar leven wel optreden in films, musicals en cabaretshows. Ze overleed in 2008.
In februari 1984 bereikte Kitt de top 10 van de Vlaamse Ultratop met "Where is my man":
