Binnenland

"Ik dacht de hele tijd dat ik snel zou doodgaan"

Een paar jaar geleden ging ik naar de huisdokter voor een kwaaltje, en ik vroeg er een hiv- test bij. Enkele dagen later mocht ik terugbellen met het resultaat en dat was goed. Niks aan de hand dus! Tot ik een week later een brief in de bus kreeg met de vraag of ik eens naar die dokter kon bellen. Ik belde hem op en hij vertelde me gewoon via de telefoon dat de test positief was, en ik dus hiv besmet was. Verder kreeg ik geen uitleg.

Het was avond, ik was alleen thuis en ik werd gek! Ik wist dat je doodging van aids, en dat was alles. De volgende ochtend ben ik nog gaan werken, en na mijn werk ben ik onmiddellijk terug naar die dokter gegaan.

Mijn dokter wist zelf bijna niets over hiv, dus van een ‘eerste opvang’ was geen sprake. Hij schreef me een doktersbriefje voor een week, en zei dat ik best naar een specialist kon gaan in het AZ van Brugge. Tegelijk stelde hij ook de hele tijd van die beschuldigende vragen in de aard van: Jij moest toch weten dat je zoiets kan oplopen? Je bent hier wel de enige in de streek! Hoe kan je nu zo dom zijn? Hij kon echt niet slechter gereageerd hebben.

Mijn enige gedachte was: hoe lang heb ik nog te leven? Mijn huisarts kon daar niet op antwoorden toen, en ik kon er met niemand anders over praten, dus ik voelde me behoorlijk slecht, ja. Gelukkig was mijn beste vriend er al toen ik thuis kwam, en kon ik het toch aan iemand kwijt. Ik heb dan een afspraak gemaakt in het AZ, maar het duurde ook een paar dagen voor ik daar terecht kon, en dat waren echt helse dagen! Ik dacht de hele tijd dat ik heel snel zou doodgaan.

Maar na de eerste consultatie was die angst al heel wat minder. Mijn waarden waren en zijn blijkbaar nog heel goed, dus het duurt waarschijnlijk nog een hele poos voor ik aan de medicijnen moet beginnen, en de angst om dood te gaan is ook al heel wat minder geworden. Die specialist heeft me toch wel wat gerustgesteld.

Ik vertelde het eerst aan mijn beste vriend, en toen aan mijn ouders; die reageerden erg begrijpend na de eerste shock. Zij weten gelukkig al lang dat ik homo ben, anders zou de klap dubbel zijn geweest. Ondertussen weten al mijn vrienden het ook, en dat gaat ook prima. Gelukkig! Alleen op mijn werk weet niemand het. Ik werk in de gehandicaptenzorg, en ik ben soms wel bang om het door te geven aan anderen. Ik weet ook wel dat er eigenlijk geen gevaar is, maar toch heb ik die angst. Ik kan het niet verklaren. Misschien voel ik mezelf wel vies of zo. En ook naar partners toe ben ik erg bang. Mijn huidige vriend heeft er gelukkig geen probleem mee, maar we zijn natuurlijk wel voorzichtig. De angst om iemand te besmetten blijft echt wel hangen bij mij.

Een 26-jarige man

Meest gelezen